Ég átti um daginn samtal við mann sem er miklu fróðari um Evrópumál en ég en tjáir sig sjaldan um þau opinberlega.

Hann taldi að krónan og óstöðugleiki í íslenska hagkerfinu yrðu til þess að Íslendingar myndu ganga í Evrópusambandið. Sjávarútvegsstefnan væri ekki vandamál. Inngöngubeiðni Íslands yrði tekið fljótt og vel.

Spurning væri hins vegar um Noreg. Norðmenn væru illa brenndir af tveimur þjóðaratkvæðagreiðslum um ESB-aðild. Kerfið í Noregi væri líka þannig að fyrst þyrfti að fara fram atkvæðagreiðsla um aðildarviðræður, síðan um sjálfan samninginn sem kæmi út úr þeim.

Ekkert í efnahagslífi Noregs kallar á ESB-aðild. Þeir búa að sínum mikla olíuauði. Hagkerfið er stöðugt.

Hins vegar er annað sem gæti breytt afstöðu Norðmanna. Það eru aukin umsvif Rússa í Norðurhöfum og á Norðurheimskautinu. Norðmenn eiga mikilvægra hagsmuna að gæta á þessu svæði og munu þurfa að verja þá. Útþenslustefna Rússa getur sett strik í reikninginn. Þegar líða fram stundir getur það reynst Norðmönnum erfitt að standa upp í hárinu á heimsveldinu. Frá Evrópusambandinu verður ekki mikils liðsinnis að vænta nema Noregur gerist aðildarþjóð.