Gordon Brown er miklu harðskeyttari en íhaldsmenn héldu. Þeir álitu að það yrði miklu auðveldara að eiga við hann en Blair – kannski af því þeir voru orðnir svo vanir að tapa fyrir Blair. En Brown flýgur upp í næstum fjörutíu prósent í skoðanakönnunum – það er miklu meira en kjörfylgi Verkamannaflokksins. Hann virkar traustur og öruggur – þótti höndla það mjög vel þegar hryðjuverkatilræðin voru gerð aðeins rúmum sólarhring eftir að hann tók við.

Það er jafnvel talað um að Brown muni boða kosningar áður en formlegu kjörtímabili lýkur.

Ráðherrar í stjórn hans virðast líka glaðir. Á ríkisstjórnarfundum með Blair voru ekki leyfð skoðanaskipti, ráðherrar fluttu skýrslur um sinn málaflokk og svo var yfirleitt klappað fyrir þeim. Þetta var nokkuð í anda þess sem heitir „pepp“ á vondri íslensku.

Á fyrsta ríkisstjórnarfundinum undir forsæti Browns voru þvert á móti lífleg og uppbyggileg skoðanaskipti. Hann virðist ætla að hlusta á fólk ólíkt Blair sem var sífellt að prédíka. Hann er líka sagður ætla að minnka völd forsætisráðherrans.

Annar styrkur Browns er að hann stendur miklu nær grasrótinni í Verkamannaflokknum en Blair – sem merkilegt nokk, þrátt fyrir að hann sé sigursælasti leiðtogi flokksins frá upphafi, var alltaf eins og aðkomumaður.

Íhaldsflokkurinn þarf að hafa áhyggjur af þessu. David Cameron kemur vel fyrir, en innistæðan hjá honum virðist ekki vera sérstaklega stór. Menn Camerons segja að hann ætli að halda áfram að reyna að vinna miðjuna. En kannski verður hann þegar upp er staðið enn eitt fórnarlamb blairismans – Cameron virðist nefnilega ekki hafa upp á neitt annað að bjóða en meiri blairisma.

Og það sem er kannski alvarlegast – það er eins og að bæði pressan og kjósendur séu um það bil að fá leið á honum. Það veit ekki á gott.