Það er mikill þungi í máli bandaríska háskólakennarans Gail Dines, baráttukonu gegn klámi. Lýsingarnar á klámheiminum eru að sönnu ófagrar. Hún telur klám vera orðið heilbrigðisvandamál og vill takmarka aðgang karla að grófu klámi – semsagt ekki bara barna.
Segjum svo að verði sátt um það á Íslandi að klám sé ekki bara óæskilegt, heldur líka hættulegt.
Það var auðvelt að takmarka aðganginn að kláminu á árum áður. Klámið sem mín kynslóð hafði aðgang að var afskaplega fátæklegt, það voru blöð eins og Tígulgosinn og Glaumgosinn, bækur sem höfðu titla eins og Námfúsa Fjóla, en sumir fornbókasalar seldu sóðaleg erlend blöð.
Svo hélt vídeóið innreið sína – og framleiðsla klámefnis varð milljarðaiðnaður. En samt var hægt að takmarka aðgengið hér, klámmyndirnar var helst að finna í bakherbergjum sumra vídeóleiga. Stundum gerði lögreglan jafnvel rassíu.
En nú lifum við í hnattvæddum heimi internetsins. Almennt njóta hugmyndir um að takmarka frelsið á netinu lítils stuðnings. Það er líka erfitt í framkvæmd – það þarf að setja upp einhvers konar kínamúra. En um leið er það vissulega umhugsunarefni að það þarf ekki nema tvo til þrjá músasmelli til að komast í svæsið klám.
Það er semsagt spurning hvort yfirvöld geti yfirleitt takmarkað aðgengið að klámi á internetinu – áhugavert væri að heyra tillögur þar um.
Er hægt að reisa eldvegg gegn klámi í kringum Ísland? Ég spyr ekki bara hvort það sé æskilegt, heldur hvort það sé tæknilega framkvæmanlegt?
