Við búum í heimi sem flýtur í áður óþekktu lánasukki.

Við tökum lán fyrir húsnæði sem við náum kannski aldrei að borga upp eða eignast. Við tökum lán fyrir dýrari bílum en við höfum efni á.

Við notum kreditkort og höfum yfirdrátt.

Við sættum okkur við vexti sem á flestum tímabilum sögunnar hefðu talist blöskranlegt – jafnvel syndsamlegt – okur.

Tekjur lágstéttar- og millistéttarfólks á Vesturlöndum hafa ekki hækkað, fjármagnið hefur verið að færast til þeirra fáu ofurríku, en þeir sem hafa lægri þjóðfélagsstöðu þrá að lifa eins og ríka fólkið.

Það er aðeins hægt með því að taka lán.

En þegar svo bætast við smálánafyrirtæki með viðurstyggilegum okurvöxtum er okkur nóg boðið. Þá er þessi lánastarfsemi orðin einum of brútal. Í huganum vekja þau upp myndir af fíkniefnaneyslu og handrukkurum.

Svona smálánafyrirtæki hafa breiðst út um veröldina á leifturhraða. Þetta er ekki sérstaklega bundið við Ísland. Það væri samt forvitnilegt að vita hverjir séu eigendur þessara fyrirtækja hér.