Það er skrítið hvernig hlutir þróast í pólitík. Einn leikur getur haft þær afleiðingar að allt færist upp á næsta borð – svo notuð sé líking úr tölvuleikjum.

Og skyndilega geta hlutirnir litið allt öðruvísi út.

Í gærkvöldi og morgun virtist nánast einboðið að Bjarni Benediktsson myndi segja af sér sem formaður Sjálfstæðisflokksins. Manni fannst varla að yrði aftur snúið eftir viðtalið í Sjónvarpinu í gær.

Hanna Birna Kristjánsdóttir myndi taka við strax á morgun eða hinn.

En svo fór af stað atburðarás þar sem Hanna Birna fór að líta út eins og hún væri miðpunkturinn í samsæri. Hún segist ekki bera ábyrgð á atburðarásinni, en hún á stuðningsmenn sem eru vissulega á kafi í plottinu.

Þetta hefur verið skrítinn dagur fyrir Bjarna. Hann hefur fengið stuðningsyfirlýsingar úr ýmsum áttum, meðal annars frá SUS, en kannski ekki svo mikið frá frambjóðendum sem vonast eftir þingsætum. Elín Hirst sendi honum nokkuð þungt skeyti á Beinni línu DV;

„Mér finnst alvarlegt ef Sjálfstæðismenn vilja ekki kjósa flokkinn út af honum, og vegna meintra tengsla hann við hrunið. Í Sjónvarpinu í gær svaraði hann því hreinskilnislega að hann væri mjög hugsi yfir stöðunni. Það myndi ég líka vera í hans sporum.“

Karl Th. Birgisson hefur ýmislegt til síns máls í lýsingu á atburðum hér á Eyjunni. Þetta er mjög í anda þess sem maður hefur heyrt frá sjálfstæðismönnum í dag.

En í dag varð þetta allt mjög persónulegt. Bjarni fékk samúð, það var líkt og almenningsálitið snerist á sveif með honum, þótt ekki væri nema um stundarsakir.  – Hanna Birna lenti í vörn og lýsti loks yfir stuðningi við hann sem formann. Leikurinn kann að hafa færst á annað borð, en eftir stendur þó að fylgið er í botni – fátt bendir til að það hafi breyst.