Sú ákvörðun Davids Cameron að segjast ætla að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um ESB árið 2017 er að mörgu leyti skringileg.

Forsætisráðherrann kaupir með þessu frið til skamms tíma innan flokks síns. Mestu Evrópuandstæðingarnir þar hefðu þó viljað sjá atkvæðagreiðsluna mun fyrr. En þeir klöppuðu fyrir honum í þinginu í gær – og það gerist ekki á hverjum degi.

Cameron vonast líka til að stöðva framrás Ukip, hins pópúlíska flokks Nigels Farage.

En það er ekki einu sinni víst að hann geti staðið við loforðið – kannski verður Íhaldsflokkurinn ekki í stjórn eftir hálfan áratug, þegar atkvæðagreiðslan á að fara fram. Þannig virkar þetta fremur eins og ódýr pólitísk brella sem getur haft ófyrséðar afleiðingar.

Cameron hefur hingað til verið frekar varkár – þarna sýnir hann á sér nýja hlið. Sjálfur hefur hann heldur ekki sérlega sterkar meiningar um Evrópu. Tilfinningarnar eru hins vegar heitar í hluta Íhaldsflokksins. Annars staðar vekur ræða hans undrun, til dæmis þykir ekki sérlega skynsamlegt að auka á óvissu um framtíðarstöðu Bretlands á tíma þegar efnahagsástandið er mjög lélegt.

En svo er spurning hversu Evrópumálin liggja í raun þungt á kjósendum Íhaldsflokksins. Í gær las ég grein þar sem var haft eftir einum þingmanni flokksins að sér bærust við og við bréf frá kjósendum um ESB, en fyrir hvert slíkt bréf kæmu áttatíu þar sem hjónaböndum samkynhneigðra væri mótmælt.

Cameron er stuðningsmaður þeirra – og telur að það sé partur í því að nútímavæða Íhaldsflokkinn. En innan hans er margt fók, ekki síst það sem eldra er, sem kærir sig ekki sérstaklega um nútímavæðingu.