Úr þremur flokkum heyrist að rétt sé að efna til þjóðaratvkæðagreiðslu um framhald viðræðna við ESB, þetta er stefna Sjálfstæðisflokks, Sigmundur Davíð Gunnlausson, formaður Framsóknarflokks segist vera þessu sammála – og sömu raddir eru uppi innan Vinstri grænna.

Flokkarnir semsagt hika við að leggja til að viðræðum verði slitið fyrir fullt og allt – fyrir þá er það sumpart þægilegri leið að láta þjóðina ráða þessu. Þá þurfa þeir ekki að ákveða sjálfir hvort eigi að hætta eða halda áfram. Kannski má segja að þetta sé ábyrgðarfælni, en er ekki beint lýðræði mjög vinsælt þessa dagana?

Nú er óvíst hvernig næsta ríkisstjórn verður skipuð, en langlíklegast er að Sjálfstæðisflokkurinn hafi þar forystu. Mjög sennilegt er því að þjóðaraatkvæðagreiðsla verði ofan á. Hún gæti orðið býsna hatrömm, en stuðningsmenn ESB-aðildar ættu að hafa möguleika á sigri. Þetta er kannski besta leiðin sem er í boði fyrir þá.

Þá rifjast upp atburðir sumarið 2009 þegar lagt var til að farið yrði í þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort ætti að sækja um ESB-aðild. Þá var sagt að það væri óþarfi og fordæmalaust. En vitaskuld hefði það styrkt aðildarferlið – þessi umræða væri ekki uppi ef umsóknin hefði þá verið samþykkt af þjóðinni.

Sem hún hefði líklega verið – á þeim tíma. Þetta var máski pólitískt glappaskot í öllu óðagotinu. Og það er náttúrlega alls ekki óhugsandi að áframhaldandi aðildarviðræður yrðu samþykktar í þjóðaratkvæðagreiðslu. Hún gæti þó varla farið fram fyrr en næsta haust – og hætt er við að umræðan í kringum hana gæti orðið heldur niðurdrepandi.