Það er næsta einstakt í stjórnmálasögu Íslands að þingmaður hafni ráðherraembætti. Um alþýðubandalagsmanninn Geir Gunnarsson, sem sat löngum í fjárlaganefnd, er sagt að hann hafi ekki viljað verða ráðherra. En annars eru fá dæmi um þetta.
Einari Kr. Guðfinnssyni stóð til boða að verða ráðherra um daginn en hann vildi það ekki. Kaus frekar að sitja áfram sem forseti Alþingis. Það er vissulega virðingarstaða, en ekkert í líkingu við að vera ráðherra. Yfirleitt er líka þegjandi samkomulag um að forseti þingsins sé kominn á endastöð á sínum pólitíska ferli, sé á leiðinni út.
Einari bauðst að verða innanríkisráðherra. Undir það embætti heyra vegir og flugvellir – fyrir utan dómsmálin – þetta er semsagt sérlega ákjósanlegt embætti fyrir þingmann af Vestfjörðum.
Samt sagði hann nei.
Gæti skýringanna verið að leita í stöðu ríkisstjórnarinnar? Kannski er ekki sérlega eftirsóknarvert að setjast í ríkisstjórn Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar, allavega ekki fyrir sjálfstæðismenn.
Hanna Birna hefur nýskeð hrökklast úr stjórninni, Ragnheiður Elín Árnadóttir á í mestu vandræðum með náttúrpassann, Kristján Þór Júlíusson situr uppi með læknaverkfall og heilbrigðiskerfi sem sagt er að sé komið að hruni, mjög lítið fer fyrir Illuga Gunnarssyni – Bjarni Benediktsson er sá eini sem virðist pluma sig nokkuð vel í sínu ráðuneyti, en þó fara miklir kraftar hjá honum í að laga sig að kröfum Framsóknarflokksins – og svo á líka eftir að sjá hvernig honum tekst til við afnám gjaldeyrishafta.