Ólöf Nordal er mæt kona. Valið á henni í ráðherraembætti er samt ekki styrkleikamerki fyrir Sjálfstæðisflokkinn, heldur þvert á móti.
Það þurfti að fara Fjallabaksleið til að koma í veg fyrir að Ragnheiður Ríkharðsdóttir yrði ráðherra. Varla finnst nein skýring á því önnur en að Ragnheiður hefur verið höll undir aðild að Evrópusambandinu.
Annars er nauðsynlegt að minna á að ráðherrar eru þjónar almennings – þótt heiti þeirra bendi því miður til annars. Þeir eiga ekki ráðherraembættin, þetta eru ekki tignarstöður og ráðherrar eiga ekki að sitja sekúndu lengur en þeir geta gert gagn.
Ef íslenska lýðveldið virkaði betur væri miklu oftar skipt um ráðherra en raunin er:
Ólafur Arnarson á annars kollgátuna þegar hann skrifar.
Það er hins vegar undarlegt að helgislepjan og leyndin yfir vali á einum ráðherra í ríkisstjórn Íslands skuli þurfa að vera slík að engu líkara er en að allir kardinálar kaþólsku kirkjunnar hafi komið saman í Páfagarði að velja nýjan páfa, sjálfan fulltrúa guðs almáttugs á jarðríki. Með fullri virðingu fyrir öllum hlutaðeigandi er einn íslenskur ráðherrastóll ekki það merkilegur að allt þetta tilstand sé nauðsynlegt. Almennt er Íslendingum nákvæmlega sama hverjir sitja í þessum stólum svo framarlega sem þeir gera eitthvað af viti fyrir fólkið í landinu. Langlundargeði Íslendinga er langt til jafnað.