Stjórnmálaflokkarnir íslensku hafa verið í sjálfheldu allt frá hruni, segir Styrmir Gunnarsson í pistli á heimasíðu sinni.
Það er margt til í þessu hjá morgunblaðsritstjóranum fyrrverandi, hann nefnir að Sjálfstæðisflokkurinn sé fastur í 25-30 prósenta fylgi, Framsókn tapi líka fylgi,en stjórnarandstaðan sæki samt ekki á.
En eins og Styrmir nefnir er þetta alþjóðlegt fyrirbæri. Staðreyndin er sú að gamlar pólitískar elítur, hvort sem er á vinstri eða hægri væng eiga í vök að verjast.
Í staðinn sækja fram flokkar eins og UKIP í Bretlandi, Þjóðarflokkurinn í Danmörku og Þjóðfylkingin í Frakklandi, pópúlískir flokkar á hægri væng, en af vinstri vængnum koma flokkar eins og Syriza í Grikklandi og Podemos á Spáni – og eru kannski ekki síður pópúlískir. Og svo eru þjóðernissinnar eins og í Skotlandi og Katalóníu.
Enn er mjög takmarkað hvað þessir flokkar eru komnir til valda, en það gæti auðvitað breyst. Hins vegar hafa þeir áhrif á aðra flokka, skýrt dæmi er hvernig UKIP er að sveigja stefnu Íhaldsflokksins í Bretlandi.
Styrmir spyr hvers vegna þessar breytingar séu ekki ræddar á fundum íslensku flokkanna, en Ísland er ekki sér á báti fremur en endranær.
Skýringanna er að leita á ýmsum stöðum. Hefðbundnir flokkar eru alls staðar að missa atkvæðahlutdeild sína. Fólk er ekki lengur jafn handgengið flokkum og áður, kjósendur eru miklu óráðnari. Starfandi flokksmönnum hefur fækkað mikið. Kosningaþátttaka minnkar. Upplýsingaflæðið gegnum samskiptamiðla hefur sín áhrif, en ekki síður ákveðin magnleysiskennd – sú tilfinning að stjórnmálin séu langt frá almenningi, að akvæði hans og framlag skipti engu máli, því hin raunverulegu völd liggi hjá fámennum klíkum.
Hið sorglega er svo að flestir hinna nýju flokka eru heldur ógeðfelldir, gera út á ónánægju og reiði, en hafa fátt uppbyggilegt til málanna að leggja. Þannig að vonin um betri stjórnmál er býsna fjarlæg.