Kári kom heim úr skólanum í dag og kvartaði undan því að dagurinn hefði verið ótrúlega erfiður.

Fyrst var fræðsla um sorg og sorgarviðbrögð.

Síðan var kynfræðsla. Hann sagði að hún hefði verið mjög nákvæm og hreinskilin. Ekkert dregið undan.

Óþarflega svo – bekkurinn var í flisskasti.

Þegar hann kom heim sagðist hann vilja horfa á mynd um sætar mörgæsir.

Ég held hann hafi átt við Magga mörgæs, ekki myndirnar um mök mörgæsa og sela sem hafa birst á veraldarvefnum undanfarið.

Við þetta rifjaðist upp skólaganga mín.

Það datt engum í hug að kenna okkur sorgarviðbrögð, en hvað varðar kynfræðsluna þá var hún á blaðsíðu 82-84 í heilsufræðinni. Öll börn vissu hvað var átt við þegar þetta blaðsíðutal var nefnt. Alkunna var að margir kennarar slepptu þessum síðum.

Þegar ég var í tólf ára bekk í Melaskóla beið hópurinn í ofvæni eftir því hvort kennarinn okkar myndi fara í þessar síður. Spenningurinn magnaðist eftir því sem nær þeim dró – en, vonbrigðin voru nokkur, reyndar blandin dálitlum létti, þegar kennarinn hljóp yfir þessar frægu blaðsíður.

Lét eins og þær væru ekki til.

Ég þekkti reyndar dæmi um börn sem var svo ofboðið að þau heftu síðurnar aftur eða límdu þær saman – nema foreldrarnir hafi gert það.

Og það þrátt fyrir að ekki mætti skemma bækurnar sem við fengum afhentar frá Ríksútgáfu námsbóka.

Maður varð semsagt að hafa önnur ráð með að fræðast um kynlífið. Og líklega lærði maður aldrei almennilega.