Stundum finnst manni að Ísland sé að þróast í sömu átt og Bandaríkin, að hér séu tvær fylkingar sem þola ekki hvor aðra, eru ófærar um að eiga siðað samtal, hrópast bara á með ókvæðisorðum. Líklega er langt síðan að pólitíkin hefur verið svo pólaríseruð.

Maður furðaði sig oft á hinu ofboðslega hatri sem margir á hægri vængnum lögðu á Jóhönnu og Steingrím á tíma ríkisstjórnar þeirra. Og eins er það nú með Sigmund Davíð og Bjarna, það er furðulegt að sjá hvernig margt fólk á vinstri væng umhverfist beinlínis við tilhugsunina um þá.

Ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms kom íslensku efnahagslífi aftur á kjöl eftir hrunið. Þetta var að sumu leyti ágæt stjórn. En margt mistókst henni, eins og Icesave, stjórnarskrá, ESB-umsókn og breytingar á kvótakerfi. Hún hefði líka getað gengið lengra í að ráða bót á skuldavanda almennings. Í raun tók hún á fjármagnsöflunum með alltof miklum silkihönskum.

Ríkisstjórn Sigmundar og Bjarna ríkir á tíma þegar hér er sama og engin verðbólga. Hún hefur það markmið að reyna að ná eins miklum peningum og hægt er úr þrotabúum bankanna og nota til almannaþarfa. Það er óvíst hvernig til tekst, en markmiðið er verðugt. Stjórnin fór í mikla skuldaleiðréttingu, eins og lofað hafði verið, ýmislegt er gagnrýnivert við hana, en fyrir margt fólk var hún veruleg kjarabót. Ekkert af þessu ber vott um harða hægristefnu. Vegna þess hvernig er ástatt í efnahagslífinu hefur ríkisstjórnin tækifæri til ýmissa góðra verka, ef áhugi er fyrir hendi.

Veikleikar stjórnarinnar felast hins vegar í nálægðinni við hagsmunaaðila. Fær stórútgerðin allan sinn óskalista uppfylltan? Bíða vildarvinir, tengdir flokkunum, þess að taka yfir bankana? Og er virkilega ætlunin að halda áfram að tuddast á ríkisstofnunum, rétt eins og þær sé einhvers konar óvinur fólksins í landinu?

Svo má spyrja. Stjórnarliðar þurfa að tileinka sér hófsamari málflutning, suma þarf beinlínis að setja út í horn. En þó er ekki víst að það breyti neinu. Við erum að horfa upp á samhverfu þess sem var á tíma síðustu ríkisstjórnarinnar, vinstri stjórnarinnar, þegar talað var um Jóhönnu og Steingrím eins og þau væru algjörlega ömurlegt fólk. Fylkingarnar æpa og hía hvor á aðra, en geta ekki talað saman.