Björn Bjarnason, fyrrum ráðherra Sjálfstæðisflokksins, fjallar um vinnubrögð Alþingis í pistli á heimasíðu sinni. Tilefnið er ummæli Helgu Völu Helgadóttur, þingmanns Samfylkingarinnar í Fréttablaðinu í dag, þar sem hún segir að lagasetning á Íslandi sé oft „óttalegt fúsk sem unnin er í fljótheitum“ og ummæli Helga Hrafns, þingmanns Pírata, um að erfitt sé að sjá fyrir hvenær málum ljúki og því erfitt að setja sig inn í stór og viðamikil mál á stuttum tíma.

Björn, sem sat á þingi frá 1991-2009, virðist taka ummælin til sín, því hann finnur Helgu Völu og Helga Hrafni flest til foráttu í pistlinum.

„Helga Vala settist á alþingi eftir kosningarnar í lok október 2017 og með komu hennar á þingið og formennsku í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd ætti fúskinu að ljúka. Það sem af er formannsferli hennar í nefndinni lofar ekki góðu um að þar leggi menn sig endilega fram um að stunda gæðaeftirlit með lagasetningu, formaðurinn hefur sýnt mestan áhuga á að eltast við dómsmálaráðherrann í von um að koma höggi á hann,“

segir Björn um Helgu. Í Fréttablaðinu segir að þingmennirnir tveir telji að breytingar á líftíma frumvarpa, innleiðing tölvutækni við vinnslu þingskjala auk auðkenningar á breytingatillögum, gætu leyst úr vandanum.

Þessu er Björn ósammála og segir þingmenn einfaldlega þurfa að breyta vinnubrögðum sínum:

„Helgi Hrafn lagði árið 2015 fram þingsályktunartillögu um tölvutækt snið þingskjala og auðkenningu breytingartillagna. Hvaða heila brú er í skoðun Helga Hrafns? Varla skapar tölvutæknin „fyrirsjáanleika“ í störfum þingsins. Honum ráða þingmenn sjálfir. Þeir vilja ekki taka sér til fyrirmyndar reglur og hefðir í þingum annars staðar um skipulag umræðna og þar með tíma þingmanna. Litið er á „hálftíma hálfvitanna“ sem heilaga stund, hana eigi frekar að lengja en stytta. Hvorki líftími frumvarpa né aukin notkun á tölvum kemur í stað vandaðra vinnubragða þingmanna sjálfra. Skorti þingmenn tíma til að fara gaumgæfilega yfir frumvörp í nefndum verða þeir að skapa sér hann með því að breyta eigin vinnubrögðum.“

Björn rifjar síðan upp hvernig hlutirnir voru gerðir í gamla daga:

„Þegar ég settist á þing fyrir rúmum aldarfjórðungi tíðkaðist að lagafrumvörp sem voru til meðferðar í þingnefnd voru samlesin upphátt af nefndarmönnum með höfund frumvarpsins eða annan sérfróðan mann utan þings á fundinum. Þar gafst þingmönnum færi á að spyrja um og fá svör við spurningum um álitamál. Að lokinni yfirferðinni sem gat tekið marga fundi ef um löng lagafrumvörp var að ræða hittust nefndarmenn til að „taka mál úr nefndinni“ eins og sagt var og þar skildi leiðir milli meiri og minni hluta ef svo bar undir. Hvort þetta tryggði betri lög eða ekki skal ekki fullyrt. Hitt er víst að nefndarmenn voru vissir í sinni sök, ef svo má orða það, þeir höfðu farið gaumgæfilega yfir hverja grein frumvarpsins og vissu um hvað það snerist. Afstöðu sína mótuðu þeir í samvinnu við þingflokk sinn og viðkomandi ráðherra ef svo bar undir. Hafa þessir starfshættir lagst af? Ég veit það ekki. Hefði einhver þingmaður kennt gömlu aðferðina við „fúsk“ hefðu félagar hans tekið hann á beinið.“