Í næstum 26 ár hefur Ragnheiður Helga Bergmann Hafsteinsdóttir glímt við afleiðingar kynferðisofbeldis. Hún var aðeins 17 ára gömul þegar hún lenti í grófri líkamsárás og hópnauðgun af hálfu 5 manna. Ári síðar var henni nauðgað af kunningja sínum á Þjóðhátíð í Eyum.
Umfjöllun fjölmiðla um bókina Handan fyrirgefningar eftir Þórdísi Elvu Þorvaldsdóttur og Tom Stranger, hefur vakið upp hugsanir hjá Ragnheiði um fyrirgefninguna, og hvort hún sé viðeigandi í hennar máli. Orð Þórdísar Elvu í Kastljósi gærkvöldsins höfðu að sögn Ragnheiðar djúpstæð áhrif á hana.
„Mig langar að fyrirgefa gerendum mínum, alla vega í hópnauðguninni, er ekki tilbúin að fyrirgefa seinni nauðgunina ennþá því ég hef ekki unnið eins mikið úr henni og hef ekki haft samband við þann geranda. En ég myndi ekki gera þetta þeirra vegna heldur mín vegna. Ég hef oft velt þessu fyrir mér og ég held að eftir alla vinnuna sem ég hef lagt í að ná bata til að halda áfram með lífið, að þá sé ég tilbúin að hafa samband við þá.“
Ragnheiður segir að möguleg fyrirgefning væri ekki til að losa gerendurna undan ábyrgð, heldur liði henni betur. Hún segir að allan tímann síðan nauðgunin átti sér stað hafi hún verið föst í fjötrum vantrausts og hafi það bitnað á samskiptum við hitt kynið.
„Ég vil losna úr þessum fjötrum. Mig langar að geta treyst og mér langar að líða vel og vil upplifa skilyrðislausa ást í garð einhvers sem elskar mig á móti. Það að treysta hefur reynst mér erfitt skiljanlega og ég hef forðast sambönd þess vegna.“
„Lengi vel fannst mér þetta vera mér að kenna. Af hverju lá ég bara þarna og gerði ekki neitt? Af hverju öskraði ég ekki? Af hverju barðist ég ekki um?“
Afleiðingar árásarinnar voru miklar og djúpstæðar.
„Það var engin lífsgleði og skólinn fór í rúst. Ég fór að iðka sjálfsskaðandi athafnir eins og drekka illa og skera í húðina til að deyfa mig, þar sem líkamlegur sársauki var betri en hinn andlegi. Ég byrjaði að drekka mjög stíft og oft þurftu vinir mínir að koma mér heim nær dauða en lífi.“
Viðtalið má lesa í heild sinni hér.
Í kjöfar birtingar viðtalsins höfðu tveir gerendurnir í hópnauðguninni samband við Ragnheiði og annar þeirra bauðst til að hitta hana. Nú íhugar hún að bregðast við boði hans. „Kannski ég láti af því verða og segi honum hvað mér býr í brjósti og hver veit hvert það leiðir. Við verðum aldrei vinir en ég myndi standa uppi sem sigurvegari, laus við þennan þunga bagga sem hefur fylgt mér öll þessi ár.“
Ragnheiður segist skilja að kannski verði einhverjir hneykslaðir á því að hún íhugi að fyrirgefa ofbeldið sem hún varð fyrir og þeim aðilum sem að sögn eyðilögðu líf hennar. Hún íhugar líka að skrifa bréf til kunningjans sem nauðgaði henni í Eyjum, en er alls ekki viss um að hann geri sér grein fyrir því sem hann gerði.
