Í dag er alþjóðlegur baráttudagur kvenna og í tilefni þess skrifaði Þórhildur Rán Torfadóttir, sagnfræðingur og mastersnemi í fjölmiðla og boðskiptafræði við Háskóla Íslands pistil á Facebook síðu sinni. Þórhildur gaf okkur góðfúslegt leyfi til að birta pistillinn hér en þar segir hún frá vegferð sinni, frá því að vera alveg sama um jafnrétti og femínisma yfir í það að lýsa því yfir fyrir alþjóð að hún sé femínisti.
Þórhildur hóf aftur nám við Háskóla Íslands í byrjun árs. Hún þurfti að fara í áfangann ,,Hagnýting jafnréttisfræða“ en það lagðist ekki vel í hana í fyrstu og spurði sig ,,Hvaða femínistavæl var þessi áfangi að fara að vera?“ Eftir að hafa lokið fyrsta tímanum í áfanganum segir Þórhildur að hún hafi farið á sjá hlutina í öðru ljósi. Þessi áfangi sé sá skemmtilegasti sem hún er í og þrátt fyrir að enn séu fjórar vikur eftir af áfanganum ,,þá hef ég lært ýmislegt um jafnréttismál og áttað mig á málefnum þar sem ég og aðrir sem ég þekki hafa þurft að sæta ójafnrætti. Hef upplifað á vinnustöðum, úti á lífinu og bara almennum samtölum.“
Hér má fræðast um áfangann ,,Hagnýting jafnréttisfræða“ en hann er kenndur af Þorgerði Einarsdóttur prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands og doktors í félagsfræði frá háskólanum í Gautaborg.
Það sé auðvelt að vera sama um allt og alla líkt og Þórhildur segist hafa hugsað hér áður fyrr. Að hennar mati valdi það hins vegar meiri skaða en ekki. Hún hafi ítrekað spurt sig síðan hún hóf nám hvers vegna hún hafi ekki verið femínisti því ekki hafi það verið fyrir hana eða aðrar konur.
Þórhildur segir auk þess að hún sé ekki sammála öllum sem aðhyllast femínisma eða öllu sem fram komi í umræðunni um jafnrétti. Samt sem áður ætli hún að láta sig þessa umræðu varða, því þau varði hana og raunar okkur öll.
Í dag kem ég út sem femínisti. Ég átta mig á því að einhverjir gætu skotið á mig bröndurum, skotið þetta niður – farið að rökræða við mann að á Íslandi sé jafnrétti og hvað sem er – en hvað um það, raunin er sú að hér ríkir ekki jafnrétti og er þetta eilíft verkefni sem er vert að vinna í. Þetta varðar okkur öll, og við eigum öll rétt á okkar skoðunum, en þá er um að gera að fræðast og þó ég eigi enn eftir að mennta mig enn meira í jafnréttismálum og kenningum þá finnst mér ég strax vera komin lengra en ég var komin árið 2016, ég er byrjuð að taka fyrsta skrefið þó þau séu óteljandi eftir. Ég skammast mín fyrir attitútið sem ég hafði gagnvart jafnréttismálum áður fyrr og biðst afsökunar á því að hafa verið alveg sama. Þetta varðar okkur öll. Ég vil bara þakka kennaranum mínum fyrir að hafa opnað þetta fyrir mér. Batnandi konu er best að lifa.
Gleðilegan jafnréttisdag!
Hér má sjá færslu Þórhildar í heild sinni.
