Við fengum góðfúslegt leyfi Töru Margrétar Vilhjálmsdóttur til að birta hér hennar innlegg í umræðuna um hið stóra límmiðamál sem hefur heldur betur litað samfélagsumræðuna undanfarna daga.
Bara svona af því að þið eruð ekki búin að heyra nóg af stóra límmiðamálinu að þá bara vaaarð ég að setja nokkrar pælingar niður á blað. Sorrímemmig.
Það sem mér finnst ekki standa uppúr umræðunni er deilan um hvort aðferðin sé réttlætanleg eða hvort hún geri meira gagn en skaða. Að mínu mati eru þessi aðferð aldrei réttlætanleg. En samt skil ég svo vel að konur upplifi að þær þurfi að verja líkama sína frá kynferðisofbeldi með öllum tiltækum ráðum, það er bara ekkert skrýtið við það. Það sem liggur þyngst á mér eru réttlætingarnar sem fólk notar til að sýna fram á að þessir límmiðar séu þarfaþing.
Dæmi eru: „Við spennum á okkur belti þegar við stígum uppí bíl”, „við notum hjálm þegar við förum út að hjóla”, „við skiljum töskurnar okkar ekki eftir á glámbekk” og „við læsum húsinu okkar til að koma í veg fyrir innbrot”.
Annarsvegar er um að ræða slys. Það sem einkennir slys er óvilji og stjórnleysi. Þessvegna köllum við þetta slys. Ef við myndum lenda í bílslysi eða detta af hjólunum okkar viljandi myndum við kalla þau atvik eitthvað allt annað en slys. Nauðganir eru ekki slys. Til þess að nauðga þarf einbeittan brotavilja. Það krefst þess að nauðgarinn hafi fulla stjórn á sér við að framkvæma brotið því hann vill það. Þetta er þessvegna engan veginn sambærilegt og það sem meira er, samlíkingin tekur ábyrgðina af gerendunum. Eins og þeir nauðgi fyrir slysni eða bara alveg óvart. Það er ekki rétt.
Hinsvegar er um að ræða samlíkingu á líkömum kvenna við dauða hluti. Líkami minn er ekki hurð, hvorki læst né ólæst. Líkami minn er ekki taska. Það að við skulum hlutgera líkama kvenna á þennan hátt er einmitt rót og staðfesting á nauðgunarmenningunni sem við búum við. Konur eiga bara að þola kynferðislegt áreiti og nauðganir vegna þess að líkamar þeirra eru einfaldlega ekki meira virði en það. Við vitum það vegna þess að það er stöðugt verið að bera þá saman við dauða hluti. Við eigum líkama okkar ekki sjálfar heldur geta karlar gert tilkall til þeirra hvort sem við viljum það eður ei. Vegna þess að þeir eru jafn mikils virði og dauðir hlutir. Þannig hafa nauðganir smám saman orðið náttúrulögmál en ekki samfélagslegt vandamál sem unnt er að uppræta. Nauðganir hafa verið meitlaðar í stein, rétt eins og slys og náttúruhamfarir.
Það hryggir mig óendanlega að sjá konur taka þátt í þessari hlutgervingu á eigin líkömum. Það er fátt sem staðfestir betur hversu samdauna við erum nauðgunarmenningunni þegar helstu þolendur hennar taka virkan þátt í henni. Þegar þeim finnst bara fullkomlega eðlilegt að leggja líkama sína að jöfnu við töskuna sína. Persónulega ætla ég að sýna líkama mínum meiri virðingu en það…
