Kristín fór einu sinni á Stígamót með foreldrum sínum en vildi ekki fara aftur.
„Mér fannst eins og ég væri komin inn á einhverja stofnun. Í mínum huga var ekkert að hjá mér. Ég vildi ekki fara þangað aftur. Ég fór til sálfræðings einu sinni í viku eða á tveggja vikna fresti. Ég sagði sömu söguna þar; það var ekkert að og ég væri búin að vinna úr þessu. En það var ekki satt, ég gerði það ekki fyrr en árið 2013, tíu árum síðar.“
Kristín var sextán ára þegar dómurinn var kveðinn upp og þótt hún væri reið yfir hve léttur hann var fannst henni samt eins og hún hefði fengið réttlæti. „Mér fannst ég sterk og dugleg að hafa sagt frá og kært. Síðan, stuttu seinna, byrjaði ég að drekka og þá tók að halla undan fæti.“
Kristín rifjar upp eitt skiptið þegar hún varð mjög ölvuð. Hún fór að hágráta og sagði endalaust: „Af hverju ég, af hverju ég?“ Þetta endurtók hún margsinnis í mörg ár þegar hún var drukkin.
Næstu árin voru Kristínu erfið. Hún drakk og djammaði mikið og hélst ekki í skóla. Þegar hún var nítján ára byrjaði hún að reykja gras og hass og fékk sér stundum fíkniefni í nefið. Í kringum 2007 jókst fíkniefnaneyslan. Hún kynntist barnsföður sínum í lok árs 2007. Næstu ár einkenndust af mikilli drykkju og fíkniefnaneyslu.
„Djammið varði í marga daga. Ég tók bara inn það sem var til, stundum vissi ég ekki einu sinni hvað ég var að taka inn. Ég gerði einfaldlega hvað sem var til að deyfa eitthvað. Þó vissi ég ekki á þeim tíma hvað það var, mér fannst ég vera í lagi og búin að vinna úr öllu.“
Kristín varð barnshafandi fyrir slysni árið 2009. Þegar hún áttaði sig á því var hún komin átta eða níu vikur á leið og hafði verið að taka í nefið vikuna áður, á Þjóðhátíð í Eyjum.
„Ég missi fóstrið stuttu eftir að ég komst að því að ég væri ólétt. Það var ofsalega erfitt. Mér fannst eins og ég hefði eignast eitthvað sem ég ætlaði alltaf að eiga og passa vel upp á og ég síðan svipt því.“
Kristín og barnsfaðir hennar hafa alltaf átt mjög brenglað samband að hennar sögn. Þau hættu og byrjuðu oft saman. Rifust mikið, slógust stundum og ekkert við samband þeirra var heilbrigt. Kristín vaknaði á spítala einn daginn árið 2009 eftir að hafa tekið of mikið af fíkniefnum, skorið sig og lent í slagsmálum við barnsföður sinn.
Árið 2010 varð hún aftur ólétt. Undir lok meðgöngunnar ákváðu hún og barnsfaðir hennar að láta reyna á hamingjusömu fjölskylduna. Kristín fæddi dreng í apríl 2011 og datt í það, í fyrsta skipti eftir fæðinguna, tveimur mánuðum síðar. „Þann tíma sem mæður eru með börn á brjósti og njóta þess að vera með barninu þá datt ég bara í það. Ég tók í nefið þegar hann var fjögurra mánaða. Mér fannst ekkert að því.“
Þegar sonur hennar var fimm mánaða gamall slitu Kristín og barnsfaðir hennar samvistir og flutti hún til foreldra sinna. Þetta var í síðasta skiptið sem þau hættu saman.
Árið 2013 fékk Kristín þá hugdettu að senda Thelmu Ásdísardóttur á Drekaslóð skilaboð. Kristín taldi sig hafa lokið við sjálfsvinnslu og vildi hjálpa öðrum. Thelma bauð Kristínu að koma í grunnhóp á Drekaslóð og segir Kristín að Thelma og Drekaslóð hafi bjargað henni því fyrst þá fór hún fyrir alvöru að vinna í sér sjálfri og ofbeldinu sem hún hafði orðið fyrir.
„Þetta var í fyrsta skipti sem ég var virkilega reið og gerði mér grein fyrir hlutunum. Ég var búin að loka á tilfinningarnar. Mér var nauðgað og það er ekkert eðlilegt við það að vera sjö ára barn nauðgað af átján ára frænda sínum.“
Síðan Kristín fór fyrst á Drekaslóð hefur hún ekki komið nálægt fíkniefnum. „Ég þurfti ekki lengur að deyfa tilfinningar mínar, ég var að vinna í þeim. Ég hugsaði sífellt að einhver hefði lent í verri málum en ég og ég held að margir þolendur hugsi á þeim nótum. En mitt mál skiptir engum minna máli en önnur mál. Það er engin ein rétt tilfinning gagnvart þessu öllu og Thelma hjálpaði mér að átta mig á því.“
Kristínu finnst skipta mestu máli, varðandi Drekaslóð, að allir sem vinna þar eða hafa unnið þar eru sjálfir þolendur.
„Mér fannst ég vera að tala við manneskju sem vissi og skildi hvað ég var að ganga í gegnum. Ég var ekki að tala við einhvern skólabókarlærðan einstakling heldur einhvern sem hafði sjálfur lent sætt kynferðisofbeldi og unnið í sínum málum.“
Kristín þakkar Drekaslóð fyrir lífið. Í dag eru aðeins tvær manneskjur í hálfu starfi á Drekaslóð og í kringum 110 manns á biðlista. Kristín er í stjórn Drekaslóðar og verður meðleiðbeinandi fyrir grunnhóp síðar á árinu.
Árið 2014 sagði Kristín sögu sína á Facebook til að vekja athygli á Drekaslóð. Færsla hennar vakti mikla athygli og fékk hún fjölda skilaboða frá fólki alls staðar að í kjölfarið.
Hvernig var að stíga fram og segja sögu þín á svona opinberum vettvangi?
„Það var ótrúleg tilfinning. Ég vissi engan veginn hvernig viðbrögðin yrðu. Ég fékk ótrúlega mikið af skilaboðum frá fólki sem ég þekkti ekki neitt og þakkaði mér fyrir að gefa því kjark að segja sjálf frá ofbeldi sem það höfðu orðið fyrir.“
Færslu hennar var deilt víða og stundum var hún stoppuð úti á götu af fólki sem kannaðist við hana og hrósaði henni fyrir færsluna og kjarkinn að deila henni. „Að finna svona stuðning alls staðar að er magnað.“
Hvað kom til að þú ákvaðst að segja frá á Facebook?
„Því mér finnst þetta ótrúlega mikilvæg umræða. Það eru svo margir sem hafa orðið fyrir einhvers konar kynferðisofbeldi. Mér finnst þetta eitthvað sem eigi að tala mikið um, ég vil að fólk geti sagt frá þessu eins og hverju öðru. Þetta á ekki að vera skömm. Ég lifði með skömminni fyrst. Áður spurði ég af hverju ég, nú spyr ég frekar af hverju ekki ég?“
„Margir segja að maður þurfi að fyrirgefa gerandanum til að finna frið. Mér finnst það algjört rugl. Ég skil ekki af hverju ég ætti nokkurn tímann að fyrirgefa manneskju sem braut á mér, sem tók frá mér það heilagasta og skemmdi mig sjö ára gamla. Ég mun aldrei fyrirgefa honum, aldrei. En ég lærði að lifa með því sem hann gerði mér.“
Kristín bætir því við að hún líti á gerandann sem mjög veikan einstakling og segir að menn sem brjóti á börnum hljóti að vera afskaplega veikir. Henni finnst að það ættu að vera úrræði fyrir gerendur og vildi óska þess að frændi hennar hefði líka fengið einhvers konar hjálp.
„Fólk verður mjög hneykslað þegar ég tala um úrræði fyrir gerendur. En gerendur nauðga og misnota, fara inn í stuttan tíma, ef einhvern, og koma út í lífið aftur. Það þarf að stoppa þá af og hindra að þeir brjóti gegn öðrum.“
Líf Kristínar í dag er gjörbreytt. Sonur hennar er nýorðinn sex ára og hann er öll tilvera hennar. Hún er meira og minna ein með hann og mun verða ein með hann eftir að barnsfaðir hennar flytur til útlanda í sumar. Þegar sonur hennar var þriggja ára ákvað Kristín að klára stúdentsnám og gerði það í Keili á einu ári. Í kjölfarið ákvað hún að fara í félagsráðgjöf við Háskóla Íslands og hefur mikinn áhuga á náminu.
„Mér finnst námið frábært. Líf mitt hefur breyst frá því að vilja djamma allar helgar yfir í að einbeita mér að mér sjálfri og stráknum mínum.“
Kristín segir að ef ekki væri fyrir son hennar þá væri hún líklegast ekki á lífi í dag. „Allt sem ég geri í dag geri ég fyrir hann.“ Hún bætir því við hve þakklát hún sé foreldrum sínum fyrir stuðninginn.
„Ég ætti að segja mömmu og pabba oftar hvað ég er ótrúlega þakklát fyrir þau. Ég hefði aldrei komist í gegnum þetta án þeirra. Þau gáfust aldrei upp á mér.“
Kristín segir að hennar sjálfsvinnu sé engan veginn lokið og hún eigi eftir að vinna í sjálfri sér allt sitt líf. „Ég held að þegar maður lendir í svona ofbeldi þá sé maður endalaust að vinna í sjálfum sér. Það er hægt að fá hjálp, vinna úr þessu og lifa með þessu. Fólk segir að ég sé hetja fyrir að segja svona opinskátt frá en ég segi að við, sem lifum af ofbeldið, séum öll hetjur.“
