RÚV endursýndi fyrir stuttu áramótaskaupið 2009 sem er að öðrum ólöstuðum langbesta skaup sem ríkissjónvarpið hefur framleitt. Það er ekki einungis meinfyndið og beitt heldur fangar ótrúlega vel tíðaranda eftirhrunsársins. Skaupið er undirlagt bröndurum um stjórnmálamenn þess tíma, sem eru jú langflestir pólitíkusar okkar tíma, útrásarvíkinga með peninga á Tortola og stíf partíhöld á Bessastöðum.
Brandararnir eldast flestir vel og ekki er laust við að margir séu fyndnari í dag en þegar þeir voru frumsýndir. Sketsinn þar sem Steingrímur J. Sigfússon, þáverandi fjármálaráðherra, lýsir undrun sinni á því að Svavar Gestsson hafi skrifað undir Svavarssamninginn svokallaða, er til dæmis miklu fyndnari nú þegar áhorfendur vita hvernig Icesave-málið endaði. Taugaveiklunarhláturinn sem kom upp við fyrsta áhorf jólin 2009, vegna ótta við að íslenskir ráðamenn væru að klúðra viðræðunum við Breta og Hollendinga, er nú ekki lengur til staðar. Nú tæpum sjö árum síðar þekkjum við betur „Dimmraddaða kallabarnið“ sem síðar varð forsætisráðherra. Við þekkjum hans kosti og galla og því er svo miklu skemmtilegra að horfa á lögregluna handtaka hann í dimmu húsasundi.
Leikarinn Þorsteinn Bachmann túlkar fjárfestinn Björgólf Thor eftirminnilega í skaupinu. Sá síðarnefndi er nú aftur kominn í hóp ríkustu manna heims og er enn áberandi á síðum blaðanna. Það er aftur á móti spurning hvort hann taki undir með Þorsteini og segi: „Mér er sama um allt, ef sá ríkasti heitir Bjöggi“.
Við sem spurðum, eins og Páll Óskar spurði Ísland í lokalagi skaupsins, hvort allt væri í lagi rétt áður en nýtt ár gekk í garð, vitum nú svarið. Að minnsta kosti þegar kemur að flestum þeim spurningum sem þá brunnu á þjóðinni. Því er svo auðvelt að hlæja að fortíðinni.
