Katrín Halldóra reyndi þrisvar að komast inn í leiklistaraskóla – Hætti að drekka í náminu – Varð fyrir einelti í Neskaupstað
Katrín Halldóra Sigurðardóttir leikkona hefur aldrei fengið neitt upp í hendurnar og telur að hún kunni betur meta það sem hún hefur fyrir vikið. Það tók hana þrjár tilraunir að komast í leiklistarnám og nú loksins upplifir hún drauminn. Í náminu fór hún í töluverða sjálfsskoðun og hætti meðal annars að drekka, sem er besta ákvörðun sem hún hefur tekið. Katrín varð fyrir einelti sem barn í Neskaupstað en náði alltaf að halda sínu striki. Hún skrifaði leikrit og ljóð og setti upp leiksýningar þegar hún stóð varla út úr hnefa.
Blaðamaður settist niður með þessari skeleggu, nýútskrifuðu leikkonu og fékk að heyra það sem á daga hennar hefur drifið í lífinu.
„Ég ætlaði alltaf að verða leikkona. Ég þurfti að sækja um þrisvar sinnum við skólann áður en ég komst inn og notaði tímann þar á milli til að fara út í söngnám,“ segir Katrín Halldóra Sigurðardóttir sem útskrifaðist sem leikkona frá Listaháskóla Íslands í fyrrasumar. Það var langþráð stund.
Við sitjum á litlu, notalegu kaffihúsi í miðbænum og Katrín sýpur af kaffibolla á milli þess sem hún fiktar í dökku, síðu hárinu.
„Ég var eiginlega búin að ákveða að ég ætlaði ekki að gera þetta aftur þegar ég var búin að fara tvisvar í prufur, ég ætlaði bara að leggja sönginn fyrir mig. Ég fann mig svo vel í því söngnámi sem ég var í. En ég drullaði mér einu sinni enn,“ segir hún og hlær. Og það var eins gott, því þá gekk allt upp.
„Það var erfitt fyrir mig að komast ekki inn. Þetta var svo mikill draumur. En ég hefði ekki átt neitt erindi í námið á sínum tíma, þannig að eftir á að hyggja er ég mjög fegin að hafa ekki komist inn fyrr. Þetta var algjörlega frábært og mér finnst ég heppin að hafa þurft að hafa mikið fyrir þessu. Ég gaf mig allt öðruvísi í námið en ég hefði gert annars. Ég var komin með eitthvað í hendurnar sem ég vildi alls ekki klúðra.“
Katrín prófaði ýmislegt á milli leiklistarprufanna. Hún vann á kaffihúsum, starfaði með Stúdentaleikhúsinu og byrjaði í íslensku í Háskólanum. „Ég var alltaf að reyna við eitthvað annað. Var alltaf að spyrja sjálfa mig hvort þetta með leiklistina væri þráhyggja. En ég losnaði ekki undan því. Ég hætti í íslenskunni þegar við fórum að læra beygingarhátt þátíðar frá víkingatímanum. Fann að það var ekki málið og þá fór ég út til Danmerkur í söngnám. Svo kom ég heim og komst inn í söngnám á djass- og rokkbraut í FÍH. Ég elskaði það nám. Tónlist hefur alltaf verið svo stór partur af mér og ég fann mig þarna og naut mín vel. Ég var í raun á bólakafi í djassinum þegar ég komst svo loksins inn í leiklistarnámið.“
Þegar Katrín útskrifaðist svo í fyrravor eftir þriggja ára nám, var hún þegar byrjuð að vinna í Þjóðleikhúsinu þar sem hún hafði fengið hlutverk í verkinu Í hjarta Hróa hattar.
„Það var skemmtilegt að vera enn í skólanum þar sem við vorum að vinna að útskriftarsýningunni okkar með Stefáni Jónssyni, sem er frábær kennari og leikstjóri, og skrá sig svo sama dag í vinnuna og fá að upplifa hvernig það er að vinna í atvinnuleikhúsi með öllu fólkinu sem kemur að þessari fallegu sýningu. Ég fékk afskaplega góða þjálfun í skólanum og var þetta beint framhald á því.“
„Ég var feitur krakki og prestsdóttir í þokkabót. Það var ágætis ávísun á það að vera tekin fyrir.“
Í hjarta Hróa hattar var fyrsta atvinnuleiksýningin sem Katrín tók þátt í og hún segir það hafa verið magnaða upplifun að standa loksins á sviðinu í Þjóðleikhúsinu fyrir framan fullan sal af áhorfendum. „Þetta alveg frábær tilfinning. Ég er líka að leika svo skemmtilegt hlutverk – prinsessuna Henríettu, sem er örlítið andsetin. Ég nýt þess mjög að leika hana. Hópurinn sem að sýningunni kemur er frábær og það er alltaf gaman að mæta í vinnuna og sýna þessa sýningu. Það er eitthvað nýtt á hverri einustu sýningu. Ég fékk oft að heyra þennan frasa í skólanum, að engin sýning væri eins, en ég skildi hann aldrei almennilega. Nú geri ég það hins vegar. Málið er að maður mætir alltaf nýjum sal og er alltaf svolítið að rannsaka hann á sviðinu. Salurinn er nefnilega líka mótleikari og maður þarf að kunna að hlusta á hann þó maður breyti ekki sýningunni.“
Katrín er líka að leika í öðru verki í Þjóðleikhúsinu sem heitir Um það bil og er sýnt í Kassanum. Hún segir þessi tvö verk vera skemmtilega ólík og gaman að fá að takast á við þau á sama tíma. „Ég þarf að stilla mig inn á allt annað orkustig þegar ég er að leika andsetna prinsessu á stóra sviðinu en þegar ég er að leika í Um það bil, þar sem ég fer með nokkur hlutverk. Það er miklu minna rými og ég bókstaflega horfi í augun á áhorfendum. Þar þarf maður sérstaklega mikið að lesa salinn og mynda samband við áhorfendur sem eru partur af verkinu.“
Hún viðurkennir að hafa verið mjög heppin með byrjunarverk. „Ari Matthíasson þjóðleikhússtjóri hringdi í mig og bauð mér samning hjá Þjóðleikhúsinu sem ég þáði sigri hrósandi í símann. Það var virkilega ánægjulegt. Það er gott að vinna hjá Þjóðleikhúsinu, frábært samstarfsfólk og allir eru með það að markmiði að gera eins vel og þeir geta. Allar deildirnar vinna saman að því að gera metnaðarfullar sýningar. En þetta er auðvitað bara rétt að byrja. Þetta er bara eitt stórt ferðalag,“ segir hún sposk á svip. Næsta verkefni á dagskrá er Djöflaeyjan og hefjast æfingar í vor, en verkið verður frumsýnt í haust.
En Katrín lætur tvær áðurnefndar sýningar ekki duga. Hún er hluti af spunahópnum Improv Ísland sem nýlega byrjaði með vikulegar sýningar á miðvikudagskvöldum í Þjóðleikhúskjallaranum. Hún heillaðist af spunaforminu um leið og hún komst í kynni við það.
„Mér finnst ég svo heppin að hafa komist inn í þennan hóp og varð algjörlega heilluð þegar ég kynntist honum fyrir tveimur árum. Þetta er eitthvað sem ég finn mig vel í og er fullkomið samhliða leikhúsinu. Þetta gerir mig að betri leikkonu og betri manneskju. Heimspekin í spunanum er svo falleg. Þetta snýst um að vera í núinu. Það er ekki hægt að vera í fortíðinni eða framtíðinni. Við byggjum á því sem mótleikarinn er að segja hér og nú.“
Aðspurð segir Katrín það vissulega geta verið erfitt að þurfa að spinna söguþráð á staðnum, en þau notast við svokallaða spunatækni. „Þetta er aðferðarfræði í gríni sem allir helstu grínleikarar vestanhafs hafa lært. Ég er líka að kenna byrjendanámskeið hjá Improv Ísland í þessari spunatækni. Það er mjög gaman að geta miðlað einhverju til annarra.“
Engar tvær sýningar eru því eins og fólk getur komið aftur og aftur og alltaf upplifað eitthvað nýtt í hvert skipti. Katrín segir fólk einmitt gera það, en hún veit til þess að einhverjir hafi séð allt upp í fjórar sýningar í röð.
Katrín bendir jafnframt á að spuninn geti opnað endalausa möguleika fyrir þá sem hann iðka og sjálf er hún farin að skrifa „sketsa“ sem henni þykir mjög skemmtileg viðbót við það að leika.
Katrín ólst upp í Mosfellsbæ fram að tíu ára aldri, en þá flutti fjölskyldan í Neskaupstað þar sem faðir hennar tók við prestsembætti. Áður en þau fluttu starfaði móðir hennar í miðasölu Þjóðleikhússins og það var fyrsta tengingin við leikhúsið. „Ég varð algjörlega heltekin af leikhúsinu. Fór á fullorðinssýningar sem krakki. Oft á sömu sýningarnar. Svo fór ég að sjálf að setja upp leiksýningar í stofunni heima. Það var fastur liður í hverju jólaboði að sýna leikrit. Ég og frændsystkin mín vorum saman í þessu. Það var mjög eftirminnilegt þegar við settum upp Rent. Við æfðum það mjög lengi og ég man eftir því að hafa hjálpað systir minni að sprauta sig með heróíni,“ segir Katrín og skellir upp úr. „Við vissum auðvitað ekkert hvað við vorum að gera, sjö og átta ára gamlar. En það var mikil innlifun í þessu hjá okkur og mikill leiksigur.“
Þegar Katrín fluttist svo í Neskaupstað þá missti hún tenginguna við leikhúsið og það þótti henni erfitt. Hún reyndi þó að gera gott úr því sem hún hafði fyrir austan. „Ég er algjör sveitatútta og fannst æði að vera þarna. En þetta er lítið samfélag og auðvelt að verða utanveltu. Ég var feitur krakki og prestsdóttir í þokkabót. Það var ágætis ávísun á það að vera tekin fyrir. Ég var ekki tekin inn í hópinn þó að ég ætti nokkra góða vini inni á milli.“
Þarna var auðvitað um að ræða einelti en Katrín vill alls ekki barma sér yfir því. Sér þetta frekar sem reynslu sem hún byggir á í dag. „Það getur auðvitað alltaf verið erfitt fyrir barn að koma nýtt inn í svona lítið samfélag. Það þarf að sanna sig en ég lagði bara ekki í það. Svo var mikið lagt upp úr íþróttum þarna fyrir austan en ég tengdi ekki við það.“
Katrín hélt áfram að vera sú sem hún var. Hélt áfram að vera skapandi og um leið og hún fékk krakkana með sér í að setja upp leikrit þá dró úr því að hún væri tekin fyrir. „Kennarinn minn var mjög fljótur að sjá hvar áhugi minn lá og studdi mig í því. Þá fékk ég að gera mitt í friði. Svo fór ég líka að skrifa leikrit og ljóð og varð meira að segja verðlaunaskáld,“ segir Katrín og skellir upp úr. „Mér var flogið suður þar sem ég tók á móti verðlaunum frá forsetanum á Bessastöðum. Þetta var einhver ljóðasamkeppni og ég samdi rosalega dramatískt ljóð um lamb sem lá á grafarbakkanum. Þetta þótti mér afskaplega gaman. Ég var alltaf í þessu sem krakki, var algjör kerling, að búa til leikrit og skrifa ljóð. Á tímabili íhugaði ég alvarlega hvort ég ætti kannski að fara út í það að semja, en það er eitthvað sem ég geri bara samhliða því sem ég er að gera.“
„Áfengið var farið að taka miklu meira frá mér en það var að gefa mér.“
Þegar kom að því að fara í menntaskóla, langaði Katrínu að fara aftur suður en foreldrar hennar voru ekki jafn hrifnir af þeirri hugmynd. „Mig langaði svo að fara suður í MH. Hafði heyrt að það væri svo flott leikfélag þar. En sem betur fer leyfðu mamma og pabbi mér ekki að fara. Það er verkmenntaskóli í Neskaupstað, staðsettur tveimur götum frá heimili mínu þar og ég fór þangað. Kláraði stúdentsprófið á þremur árum í staðinn og fór svo suður. Það var mjög gaman í skólanum og mínar bestu vinkonur eignaðist ég á þessum tíma. Þarna byrjaði partíið. Við fórum að fara á böll og slíkt,“ segir Katrín, en vinum hennar fyrir sunnan þykir alltaf jafn fyndið að heyra að hún hafi farið á sitt fyrsta ball með Vinum vors og blóma í Valhöll á Eskifirði, ekki eldri en hún er. „Þetta hljómar eins og ég sé gömul bóndakerling. En þetta var algjör geðveiki. Við vorum að keyra um miðja nótt á einhver böll á Fáskrúðsfirði, ég þakka Guði fyrir að vera enn á lífi eftir þetta. Við vinkonurnar fórum á hvert einasta ball og létum ekki eina útihátíð fram hjá okkur fara. Þetta var mjög skemmtilegur tími og ég fegin að hafa ekki farið suður. Auðvitað átti ég að búa heima eins lengi og ég gat.“
En viðhorfið var ekki alveg það sama á sínum tíma þegar foreldrar Katrínar voru að banna henni að fara. „Ég var alveg brjáluð yfir því, en svo klárar maður sitt. Amma Kata sagði alltaf, ef maður byrjar á einhverju, þá klárar maður það.“
„Það var erfitt fyrir mig að komast ekki inn. Þetta var svo mikill draumur.“
Þegar Katrín hélt suður var hún búin að sækja um í prufur fyrir leiklistarnámið í fyrsta skipti. Þá aðeins 18 ára. En hún komst í lokahópinn. Hún viðurkennir að fyrsta höfnunin hafi verið mjög erfið. „Ég var komin svo nálægt þessu, en svo fór ég að gera eitthvað annað. Ég stefndi samt alltaf að þessu. Svo er ég í dag mjög góð vinkona allra kennaranna sem ég gat ekki heilsað úti á götu, eftir að þeir höfnuðu mér. Rosalega dramatísk. Svo útskrifast maður og þá eru þetta kollegar manns. Ég var svo brothætt og tók þessu mjög persónulega en hef þroskast mikið síðan þá.
Það er svo frábær skóli að fá ekki strax eitthvað sem mann langar í. Það er frábært að þurfa að hafa fyrir hlutunum. Ég lifi mikið eftir því að það er gott að þurfa að hafa fyrir hlutunum. Það er ekkert sjálfgefið,“ segir Katrín einlæg og heldur áfram: „Eins og þegar ég komst inn í skólann, þá fór ég að skoða sjálfa mig mikið. Mér fannst til dæmis ekki gaman lengur gaman að drekka áfengi. Ég ákvað því á fyrsta árinu í náminu að hætta að drekka. Það er besta ákvörðun sem ég hef tekið. Áfengið var farið að taka miklu meira frá mér en það var að gefa mér. Ég er algjör partístelpa og ég elska ennþá að fara í partí. Hitta fólk og hafa gaman. Ég bara þarf ekki áfengi til þess. Ég eyði peningunum mínum og orkunni í annað.“
Katrín segist hafa hugsað um að hætta að drekka í smá tíma áður en hún lét verða af því. Það var því ekkert eitt atvik sem var kornið sem fyllti mælinn hjá henni. „Mér fannst þetta bara orðið leiðinlegt, ég var orðin leiðinleg og ég áttaði mig á því að það gerist ekkert gáfulegt á barnum. Ég er ekki að missa af neinu. Það var mikill léttir að taka þessa ákvörðun og allt í einu fór ég að hafa meira pláss til að einbeita mér að einhverju öðru. Ég hefði ekki tíma til að gera allt það sem ég er að gera í dag ef ég væri alltaf á barnum.“
Hún viðurkennir að sumum vina hennar hafi þótt skrýtið að hún hafi ákveðið að hætta að drekka en bendir réttilega á að auðvitað snúist þetta fyrst og fremst um hana sjálfa, engan annan. „Þú getur bara lifað fyrir þig, ekki aðra.“
Katrín er í sambandi með Hallgrími Jóni Hallgrímssyni trommuleikara en þau hafa verið saman í sex ár. „Það helst vel í hendur að vera bæði að vinna í þessum geirum, hann er í tónlistinni og ég í leiklistinni. Stundum erum við lítið sem ekkert heima og stundum erum við mikið heima. Við getum líka leitað til hvort annars með hugmyndir og ég fæ allan þann stuðning sem ég þarf frá honum. Hann er kannski bara ekki nógu góður að nenna að lesa texta á móti mér. Það tekur á að vera með leikara,“ segir Katrín og hlær.
Þrettán ár eru á milli Katrínar og Hallgríms og hann átti fyrir einn strák sem er að verða 18 ára. Katrín er sjálf 26 ára svo hún er nær stjúpsyninum í aldri en kærastanum. „Ég var svo heppin að hann Óðinn fylgdi með. Við erum mjög góðir vinir. Hann er svo skemmtilegur gaur,“ segir Katrín sem lítur fyrst og fremst á sig sem vinkonu Óðins, en ekki stjúpmóður. „Ég myndi aldrei geta sagt Óðni hvað hann á að gera,“ bætir hún við.
