Hér er komin ein fyrsta sögulega kvikmyndin sem gerist á 21. öld. Vafalaust eiga þær eftir að verða mun fleiri. Myndin gerist árið 2001, sem er þegar farið að minna á veröld sem var. Það eru engir snjallsímar, og þótt netið sé vissulega komið til sögunnar eyða blaðamenn mun meira tíma í að grufla í spjaldskrám en að gúggla. Barnaníð er eitthvað sem ekki er talið eiga heima á forsíðum blaðanna, en við fylgjumst með því breytast, og jafnframt er þetta ef til vill í síðasta skipti sem dagblöð raunverulega skiptu máli.

Allir leikarar skila sínu með sóma, án þess að vera of mikið að sýnast. Þetta er mynd sem fjallar um starfið sjálft en ekki einkalíf persónanna og er þetta því líklega ein „hreinasta“ blaðamannamyndin síðan „All the President‘s Men“. Engin tilraun er gerð til að gera söguna meira Hollywood-lega, heldur byggist hún algerlega á raunverulegum atburðum. Boston er hér lýst sem smábæ þar sem allir þekkja alla og því ganga hagsmunir á þvers og kruss, en vafalaust öfundast íslenskir blaðamenn út í þessa kollega sína sem fá marga mánuði til að rannsaka málin frekar heldur en einn eftirmiðdag.

Myndin heldur manni frá byrjun til enda eftir því sem meira og meira kemur í ljós og er uppbyggingin til fyrirmyndar. Maður fer næstum aftur að fá trú á þessari stétt sem svo mjög hefur fallið í almenningsálitinu undanfarin ár. Vonandi verður hún einhverjum hvatning til að leggja stund á þennan hornstein lýðræðisins, rannsóknarblaðamennskuna. Fyrir aðra er hún í það minnsta góð leið til að verja kvöldi.